“Ben Allah ve Resulü’nün ölçülerini aşan ve bu ölçülerin dışına taşan hiç bir ölçüye biat etmem. Bu şablona bağlı meşru biat kültürüyle barışık olduğundan emin olduğum millet vicdanından başka da vicdan tanımam. Emaneti ehline veriniz düsturuna uyarım ve kimsenin ehil değil, eli çabuk insanlara makam ve mevkii dağıtmasına göz yummam. Millet evlatlarının parti kapılarında ezilerek büzülerek istikbal aradığı, belli makam ve kişilerden gelen referanslar olmadıkça muhatap alınmadığı, istidadın değil iktidarın gücü ile koltuk bulan, boynu lezzet hormonuyla su borusuna döndüğü için gömleğinin düğmesi kavuşmayan bürokratların, ağzında300 gram çitlembik sakızı ile geviş getirerek konuştuğu bir Türkiye istemiyorum!” (Şenol Özbek)
Cemil Meriç’in deyimiyle, “hayırla şerrin savaşında fildişi kuleye kapanarak olaya seyirci kalmamak” adına; eliyle, diliyle, ve kalbiyle bizlere samimiyet dersi veren, bir vatanseveri, bir komutanı, bir müslümanı, bir babayı, bir üstadı, bir ağabeyi kaybettik.
Şenol Özbek’i, yazdığı makalelerden ve birkaç kez denk geldiğim tv programlarından tanıyordum. “Bir ülke düşününüz ki” ile başladığı sözleri, entelektüel birikimin milli menfaatler noktasında nasıl sağduyuya çevrilebildiğinin güzel bir örneğiydi. Asker kimliğinde pek de alışkın olmadığımız bu samimi üslup, ezberlerimizi tekrar gözden geçirmemiz noktasında ümitvari bir mesaj taşıyor.
Allah ve Resulü’nü sevmek, sonsuzluk aleminde dara düşmemek demektir. Trafik kazası geçirdiği sırada, dünyalık adına son duyduğu sesin Mekke’nin fetih kaydı olması, bir komutan için manidar bir tevafuk elbette. Dilerim askerliği Peygamber ocağında taçlanır ve en seçkin ikramlara mazhar olur ebediyette.
O’nun yarım asırlık ömründe işaret ettiği üstün ahlak ve bilinç seviyesi, her birimizin omzunda birer emanet hükmündedir artık. Ya bu yükün hamalı olarak ezik kalacağız, yahut sahibi olup korkusuz yaşayacağız. Seçim bizim...
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.