Abdest

Rahmetli Veysel abime...

Uzun ve kemerli burnu ile tipik bir Laz uşağıydı. Adı Veysel’di. Öne doğru eğik yürüyüşü, yumurta topuk ayakkabıları, göbeğine kadar açık gömleği ve çalımıyla hergele bir delikanlıydı. Taa Trabzonlardan kalkıp İstanbul’a, amcasının yanına misafirliğe gelmişti.

Amcası kendi yağıyla kavrulmaya çalışan, zor bela geçine Halit Bey yeğenini hoş karşıladı. Abisini, babasını, kardeşlerini sordu. Trabzon ve köy havadislerini aldı. İçini çekti. Geçmiş günlere dönü. “Babanla ben …” diye onlarca hikâye anlattı.

Laz uşağı yanında amcasının kendinden beş yaş küçük oğlu ile İstanbul sokaklarına düştü. Amcaoğlu sıska upuzun lise birinci sınıfa giden bir oğlan. Terbiyeli. Saygılı. Babasından dinlediği Trabzon hikâyelerinin içinden çıkıp gelmiş Veysel abisine İstanbul’u gezdirmek işini üzerine almış. Daha doğrusu babası kulağına kar suyu kaçırmış. Cebine de para sıkıştırmış. Misafire para verdirtmek olmazdı.

İstanbul kazan, iki amcaoğlu kepçe gezip durdular günlerce. Laz uşağı delikanlıdır ve delikanlılığın gereği, misafir olunsa da küçüğe para harcatılmaz. Büyük olmanın mayasındandır bu. Yerine göre racondur da. Otobüs paraları, döner-ekmek, balık-ekmek, simit ve çay ve gazoz paralarını, liseli delikanlının tüm ısrarına rağmen çıkarır takır takır öder. Beyoğlu’na çıkarlar. “Habu kızlar fasulye hereği gibi” der… “Habu kızlar hanımeruğu” der… Açık-saçık filmlere giderler. “Senda delikanlısun da” der… Halit Amca geceleri sorar nerelere gittiklerini. Kısadan anlatırlar. Dolaştuk, deniz kenarına induk, derler…

Fenerbahçe-Trabzonspor maçı denk gelir, maça giderler. Fenerbahçe seyircisinin, Trabzonspor türbinine doğru “Orası b.k gibi hamsi kokuyor!” diye bağırmasına çok içerler Laz uşağı ve tek başına muhalefet ederek yöresel diliyle en galiz küfürleri eder. Görevli polislerden ikaz alır. “Duymay misunuz?” diyerek Fenerbahçe seyircisini şikayet eder…

Günler su gibi akıp geçmekte ve Laz uşağının cebindeki para da suyunu çekmektedir. İstanbul’dan ayrılmakta istememektedir. Daha gitmek ve görmek istediği onlarca yer vardır. Liseli delikanlıyı yanına almadan dışarı çıkamaz olur. “Kadaşum bi paket sigara alsana…”, “Karnumuzda açıktı ha, haçan bugün balık-ekmek yiyelum…” Liseli sıska oğlan babasının cebine sıkıştırdığı paralardan harcar. Misafirini ağırlar. Gelgelelim liseli oğlanda da paralar suyunu çeker.

Laz uşağı bu işin böyle gitmeyeceğini görür. Birazcuk keyfi kaçar. Amcasının oturduğu sokağın cadde çıkışındaki kahveye takılmaya başlar. Kahveden ötesi masraf ve paradır. Parada yok olandır. Hemen kahvenin karşısında, caddenin karşı yakasındaki küçük camide namazını kılar gelir ve bellediği köşede yerini alır. Önce bembeyaz pos bıyıklı garson Harun Dayı ile sonra ocakçı Tuzsuz Bekir ile tanışır. Sohbeti ilerletir. Kendini sevdirir. Kahvehane sahibi akşam ezanlarından sonra geldiği için Laz uşağını duymuş ama tanışmamıştır. Laz uşağı kahvenin yeni rengidir. Konuşması, namaz kılması ve hemen her oyunu bilip oynuyor olması ilgi çeker. Lakayt ve sırnaşık değil doğal komiktir. Damarına basılırsa küfür eder ve abdest tazeler. En ilgi çeken yanı ise tanışık bir masaya dördüncü olarak oyun oynamaya çağırdıklarında, “Haçan durun, bi abdest bozup geleyim” diyerek tuvalete yürümesidir. Abdestli şekilde asla oyuna oturmaz.

Gel zaman git zaman, Laz uşağı, neşesi olduğu kahvede Harun Dayının yanına garson olur. Sırf onun neşeli tavrı ve muhabbetine müşterisi artar kahvenin. Yetmez, kahve sahibinin kızını alır bir yıl sonra.

Şimdi, yine aynı kahvede, bağıra-çağıra, oynaya-güle, yaşlandıkça daha da güzelleşen Harun Dayı ile beraber, mal sahibi olarak garsonluk yapmaktadır. Onu hemen bütün kahve müdavimleri severler ve takılırlar. Dip masalardan biri bağırır… “Veysel abi, bi abdest bozda bizim masaya gel…” Gülüşmedir duyulan ses… Veysel de boş durmaz karşılık verir… “La uşuğum, sizin yüzünüzden beş dakika abdestli duramayrum…”