Dikkat! Yeşil var

Bir sabah televizyonda ise tam o esnada bir programda giderek ağaçların sayı ve çeşitliliğinin azaldığı konusu işleniyordu. Doğanın dengesinin bozulmasıyla toprağın ve bitki örtüsünün hatta iklimlerdeki karmaşıklıklardan bahsedilmesi bayağı canımı sıktığını söyleyebilirim. Güzel bir sabahtı ve ağaçlarla dolu bir mekânda etrafın iç sesini dilemekteydik… Nerden çıkmıştı ki şimdi bu kayıplar yok oluşlar ve tükenişler…

İstanbul’daki erguvan ağaçları neden azalmıştı. Kulağımı biraz daha fazlaca kabarttım bu konu dikkatimi çekmiş olmalıydı. Kalktım ve televizyonun sesini de bir perde daha fazla açtım.  O morlu, eflatunlu çiçekler açan ağaçları ise çocukluğumdan bu yana iyi bilirdim ve hatta severdim de diyebilirim. Bir zaman yağlı boya tablolara ilham veren bu mor çiçekli ağaçların neslinin kayboluşu ise bizim ne kadar doğa ve yeşille alakalı olduğumuz konusunda fazlasıyla sinyal vermekteydi. Yeşile ve doğaya karşı gayri ihtiyari bir boş vermişlik davranışı sergilediğimizde yalan sayılmazdı. Toplumca önyargılı ama faydalı konularda bir adım geride olmaktan hoşlanıyorduk. Hangi bölgelerde ve bu ağaçların ne kadar bulunduğu, Osmanlı zamanında neden ekildiği ve çevreyi renklendirmekteki önemi program boyunca sıralandı. Yazık dedim zeytin ağaçlarından sonra demek bu ağaçlarında ömrü tükeniyor!

Âmâ en çok dikkatimi çeken kısmı ise konunun; uzmanın yediğiniz meyve çekirdeklerini poşetlere hapsedip çöpe yollamak yerine onları biriktirip sonrada arabayla yolda ilerlerken boş toprak üstüne fırlatın fikriydi… Poşetlerin geri dönüşümü zor hatta imkânsız olduğu için içindeki bu çekirdek parçalarının da toprakla temasını geciktiriyor ya da önlüyordu. Böylelikle yeni ağaçlar ve fidanlar oluşamıyordu. Bizler yeşilin doğaya dönüşecek kısımlarını sıkıca poşetler, etrafta mikrop oluşturacak atıkları ise öylece elimizden çıkarmaya bayılan bir toplum olmuştuk. Bir tarafta tohumları sıkıca poşetler diğer tarafta atık çöpleri sokaklara kediler kurcalasın diye acık bir şekilde atmayı seviyorduk. Boş çamaşır suyu kutularını, deterjan paketlerini ayrı toplamak yerine harmanlayıp da geri dönüşüme yollamak alışkanlığımız olmuştu.

Geri dönüşüm deyince aklımdan hiç çıkmayan bir anım aklıma gelir. Dolmuşa bindiğim ve kalkmasını beklediğim bir yaz akşamıydı. Tam o esnada bir lokantadan çıkan iki çalışan ellerindeki kovayı çöp kutusuna boşaltmaya çalışıyorlardı. Çöp kutusunun içinde naylon bir çöp poşeti vardı. Peki, buraya kadar her şey normal sorun nerde diyeceksiniz bunu duyar gibiyim. Evet, sorun ağzı bağlı olmayan bu poşetin içindeki çöpün konteynere çöp kutusunun ters çevrilmesiyle boca edilmesinde diyebilirim. O çöp kutusuna poşetin konmasında amaç neydi peki zaten bütün çöpler etrafa saçılmıştı. Sanırım adet yerini bulsun anlayışı olmalıydı. Ya da başka bir ihtimal daha vardı. Biz halen geri dönüşüm olayı konusunda bilgisiz ve cahildik…