Kim bu şehit?

Kimin teni toprağa değdi şafakla beraber?

Kim şehit oldu bu gün?

Bu gün berat.

Beratı verilen asker,  kim bu gün?

Kim bu topraklar için yere düştü, kan akıttı, can verdi.

Biz uyurken dağlara tırmananlar,

Biz çalgı çengi oynarken kurşunla buluşanlar kim?

Kim bu vatan için göğsünü siper eden?

Televizyonların dahi programlarını kesmediği ,  Dünya sefasına  dalan insanlığın onuruna!

Diz boyu rezilliklerin içinde evladını yetim bırakan kim?

Kim bu vatan için ölürüm diye parmak kaldıran?

Yanan, yıkılan.

Allaha yürümenin şerefini tadan kim?

Adaletsiz dünyanın adaletine bağışlanan bu gencecik delikanlı kim?

Demokrasi açılımlarına bedel olarak sunulan bu yürek kim?

Cennetteki  en büyük  mekanı satın alan,

Baba ocağına son telefonu açan kim?

Yaz sıcağında herkes örtüsünü atarken, Kıpkırmızı ay yıldızlı bayrağını örtü olarak seçen kim?

Meclis kavgalarının ortasında milletin iradesini çalanların, sahte milliyetçilerin, demokrasi aşıklarının, alimlerin, zalimlerin, bu günkü televizyon konuklarının konusu olan bu koç kim?

Kim bu deli yürek, kim, kim?

Kim bu Konya’nın onuru?

Kim?

Kim bu Türk milletin gururu?

Konya nere, Diyarbakır Silvan nere?

Kim bu toprakların her karışının gerçek  sahibi?

Recep, şaban, ramazan ayları içinde, Bu mübarek haram aylarda, cahiliye dönemi müşrikleri bile savaşmazken,

Benim yiğidime pusu kuran katiller kim?

Davulla zurnayla uğurladık yiğitlerimizi, el salladık arkalarından

O da bize salladı kınalı ellerini son kez.

Ama ellerine kınayı biz yakmadık ki.

En mert olan yaktı o kınayı, onu yetiştiren, vatana armağan eden yaktı,

En cesur yürek,  ANA yaktı onu.

O kınayı toprağa süren, benim boynumu büken, dualarımı satın alan yiğit kim?

Vatana kurban vermek sadece anaların hakkıdır.

Yıllardır evlatların yemin merasimlerini tel örgü arkasından izler onlar. Ama hiç laf etmez peygamber ocağına o analar, vatana hiç kusur  yakıştırmaz onlar. Dik durur Anadolu anası her mekanda, gurur duyar  her zaman evladının asker elbisesi içindeki resmiyle.

Vatan sağ olsun!

Şehidimin toprağı bol olsun.

Belki günlük yaşanan normal bir olay gibi bazıları için bu gün hayat.

Ateş düştüğü yeri yakar heyhat.

Şehit evin de,  hayat yarın başka olacak artık.

Seki de bir ayakkabı eksik, Sofrada bir yemek tabağı kırık artık.

Yeğenin amcası, yeni doğacak bebeğin babası, nazlı gelinin kocası yok artık.

Köyün kahvehanesinde sandalyenin biri ters çevrilmiş, oturanı yok arttık.

Gecelerin karanlığı daha kara, gündüzlerin yarası daha acı artık.

Vatan sağ olsun!

Kanın yerde kalmaz elbet şehidim.

Bu gün olmazsa yarın, yarın olmazsa bir gün.

Yerde kalmaz kanın, Anneler kına yakmayı bırakmadıkça.

Anaların ağıtlarını, anaların feryatlarını siz oğlu öldüğü için zannetmeyin. Analar oğullarının düğününde de ağlarlar.

Şehidin gök kubbede milyonlarca meleklerle şereflenen düğünü var bu gün.

Sen rahat uyu şehidim.

Bu vatan bizim. Bizi, bizim vatanımızda hor görseler de bu vatan bizim, Bizi hep ayakta bekletseler de bu vatan bizim, camisiyle, mescidiyle bu vatan bizim, ezanıyla, bayrağıyla bu vatan bizim.

Ahmetler, Mehmetler, mustafalar,  işte senin başındalar.

Onlarda vatan için parmak kaldırıyorlar.

Senin uykuna helal gelmesin diye.

Senin üzerinden hesap yapanların hesabı bozulacak elbet.

Seni ad ederek siyaset yapanların, cezası kesilecek elbet.

Bu millete ihanet edenlerin, üzeri çizilecek elbet.

Seni şahadetinle tanıdık ey evlat, yüzünü görmeden gönlümüze ebedi dost kazıdık seni.

Senin kanınla Türk tarihi, yeniden,

yeniden yazılacak elbet.

Elveda dostum.

ELVEDA…