GEREKLİ KÖTÜ

Geçmişin acıları, bugünün neşesidir. Bugün yaşadığımız acı ne kadar büyük olursa olsun, bittiği günden itibaren anlatıp anlatıp gülünecek bir komediye dönüşür. Daha önemlisi, o artık bir derstir ve ibret almak isteyenler için kötüler yeterlidir. Onlar, minnet duymamız gereken gerekli kötülerdir…

Henüz beş ya da altı yaşındaydım. Evde tek başıma olduğum bir saatte sokaktan dondurmacının bir tür plastik balonu sıkarak çıkardığı sesi duyar duymaz ayağa fırladım. Dondurmaya bayılıyordum. Önce, ceplerimi karıştırdım. Metelik çıkmadı. Evin altını üstüne getirdim ve sonunda madeni bir para buldum; ancak bulduğum para biraz eskiydi, şüphelendim, tedavülden kalkmış olabilirdi. Yine de, “Olur ya, belki de kabul eder.” diye zayıf bir umutla onu minik avucumda sıkıca tutarak sokağa fırladım.

Koşarak dondurmacının yanına gittim. Mahalleden beş altı kadar arkadaşım, elle itmeli dondurma arabasının önünde sıraya girmişlerdi. Ben de sıraya girip, beklemeye başladım; fakat küçük, saf yüreğim dondurmacının parayı kabul etmeme olasılığı ile titriyordu. Sıra bana geldiğinde, korkarak parayı uzattım. Adam parayı alıp baktı ve yüz ifadesi birdenbire değişti. Dönüp kızgın gözlerle baktı bana. Elindeki parayı öfkeyle, önüme doğru, yere fırlatarak, iyice açığa çıkan dişlerinin gıcırtıları arasından:

“Bu para geçmez lan!” diye hırladı

Korkudan ürpererek kırık dökük bir kalple arkamı dönüp eve giderken, adamın arkam sıra:

“Küçücük aklıyla beni kandırmaya çalışıyor! Serseri!” diye söylenmeye devam ettiğini duyabiliyordum.

Minicik kalbim o denli kırılmıştı ki, evde tek başıma saatlerce ağladım ve o kötü gün hafızamda kazındığı yerden hiç çıkmadı.

Hala yaşıyor mu bilmem; ancak yaşıyorsa ona sevgiyle gülümsüyorum. Ahirete gittiyse, Güzel Allah’ımdan merhamet diliyorum. Benim için “gerekli bir kötü”ydü. Çünkü o gün bana bir çocuk kalbinin nasıl bir şey olduğu ve yanıma bir istekle gelen bir çocuğa nasıl davranmamam gerektiği konusunda çok iyi bir ders vermişti…