Dosta mektuplar-1

Denizin kıyıya vuran dalgalarının köpükleri gibi her şey zamanla yok olup gidiyor, bizim gençliğimizin uçup gittiği gibi. Oysa biz her sabah güneşin doğuşunu yeni bir umut ve heyecanla kuş sesleriyle birlikte karşılardık. Adalara karşı denizin sesini dinlerdik. Karadeniz’den Marmara’ya yol alan gemileri izlerken bilmem hatırlar mısın her şeyi tozpembe gördüğümüz mavi, yeşil günleri. Şimdi o yerde ne ben varım ne de sen ne de gençliğimizdeki umut ve heyecan. Denizin o sahil şeridinde o eski zaman sevdalarından eser kaldı mı onu da bilmem.Rüzgarın dilinde,bazen bir meltem alır getirir eski zaman şarkılarının peşi sıra.Üzerinde oturup sessiz gemileri düşündüğümüz o yerde şimdi ne sen varsın ne de ben.

Gül yolu sokağının başına geldiğimizde araçtan inmiş, Bağdat caddesi ile İnönü caddesinin kesiştiği yol üzerinde Bakkal Hasanın köşesinden, bekâr evimize geldiğimizde, Sümerbank yapımı saf yün halı üzerinde duran siyah Standard marka transistorlu radyoda o gün Nihat Erim’in Drağos’ta Devrimciler tarafından katledildiğini öğrenmiştik meğerse aramaların sebebi oymuş.

Haydarpaşa Lisesinden emekli, Kastamonu İnebolu’dan Selahattin beyin, bahçe kapısından içeri gelip, ,”ortalık karışık çocuklar” dikkatli olun diyip Nihat Erim’in haberini verdiğinde sen nedense hiç tepki vermemiştin. Selahattin Bey, kaldığımız evin sahibi idi. Hemen yanı başımızdaki, Gül apartmanının altındaki dükkânında yüncülük yaparak vakit geçirir, ara sıra beraber oturup geçmişten gelecekten konuşur hasbıhal ederdik. Hoca güngörmüş bir İstanbul beyefendisi idi. Evladım yavrum kızım hanımefendiden başka kelam çıkmazdı dilinden herkese karşı, nede olsa bir mürebbi bir müdür idi. Yıllar sonra bir gün aradığımda, beni hatırlayamamıştı.

 Nihat Erim’in katledildiği günlerde, gece sokağa çıkma yasağına rağmen, dışarıdan geldiğim bir gece, beyaz renk, yünlü Sümerbank halısı üzerinde bir şilte ile uyumaya çalışırken, kapı çalmıştı. Oturduğum ev, dört tarafı ağaçlarla çevrili hanımeli, gül ve yasemin çiçekleri ile mis gibi kokan, tertemiz havalı müstakil üç katlı bir bina idi. Benden önce benim oturduğum yerde oturmuş daha sonra bir üst kata taşınmış, İzmirli adaşım bir meslek lisesi hocası vardı. Bir yıllık da evli idi. Bir çocuğu vardı. O gece, kapının çalması ile kalkmam ve kapıyı açmam bir iki saniye ya sürmüş ya da sürmemişti.Yattığım odanın pencerelerinde perde filanda yoktu.Ev müstakil ve bahçeli olunca,yan taraftan da içeri görünmeyince perde çekmemiştim.

Kapıyı açtığımda karşımda inzibat ve zaptiyeleri görünce bir an şaşırdım. Gündüz devamlı görmeye alışık olduğum renk ve tipleri üstelik gecenin bir saatinde benim bekâr evinde karşımda görmeye hiç alışık değildim. Dönem sıkıyönetim dönemi, Jandarma zaptiyesi, üzerini giyin, seni almaya geldik demesi ile daha da bir heyecanlanmış ne olduğunu anlamaya çalışıp, kimi nereye alacaksınız, benimi götüreceksiniz sualleri peş peşe gelince ellerindeki tutanaklara bir daha bakıp, adı soyadı, ana adı baba adı başlayınca benim şafak atmıştı. Meğerse benim oturduğum yerde bir önce oturan meslek lisesi hocası Mustafa K…lı hocayı almaya gelmişlermiş. Onu ben zannetmişler. Onun burada oturmadığını beyan etmemle birlikte kapının önünden çekip gitmişlerdi. Bir kaç saat sonra tekrar geleceklerini bildiğim için bu sefer uyumamıştım.

 Mustafa Hocanın bir üst katta oturduğunu bilmiyorlardı. Yeni evli bir çocuklu mazlum mazbut efendi bir kişi olan hoca ile de eve her giriş ve çıkışta merhabamızda vardı. Eşi ve yeni doğmuş bebeği ile gecenin bir saatinde inzibat ve zaptiyeler tarafından rahatsız edilmesini gönlüm elvermemişti. Nasıl olsa yeri yurdu belli idi. Sabah gün doğunca, gündüz vakti alıp götürebilirlerdi. Nihayet beklediğim oldu.

Bizim sıkıyönetim zaptiyeleri tekrar kapı ve merdivenlerin önünde belirdiler. Israrla hocanın bu adreste olduklarını söyleyip duruyorlardı. Bende bu sefer giyinik bir halde karşılarına çıkmış, birazda sert bir üslup ile burada öyle birinin olmadığını ifade ediyorken, uyanık bir jandarma eri kapı zillerinde yazan isimliklerden aradıkları kişinin bir üst katta oturduğunu keşfetmiş, hep birden hızla bir üst kata çıkmış, palas pandıras kapıyı açıp içeri girmişler, Mustafa Hocayı alıp götürmüşlerdi.

Mustafa Hoca. Gittiğinde rahat bir seksen kilo vardı. Gidiş o gidiş, bir 10 ay sonra geldiğinde hocayı tanıyamamıştım. Bizim hoca, eve döndüğünde kilosunun yarısı üzerinde yoktu. Hocanın suçsuz olduğu on ay sonra ancak anlaşılmıştı. Hocanın öğrencilerinden birisi hocasından kırık not almış, intikam almak için hocayı sıkıyönetime ispiyon etmiş bunun üzerine muzır sol düşünceli denilerek hoca derdest edilip götürülmüştü.

Muhterem kadim dostum, seninde bildiğin gibi, bazı şeylerin geri dönüşü beşeri âlemde mümkün değil. Zaman, söz, sıhhat ve dostun kıymetini iyi bellemek gerek. Bu arada,en son çıkan kitabını okudum,orda bendende bahsetmişsin,teşekkür ederim.Muhterem eşine saygılarımı iletirim.Osman Üniversiteye hoca olmuş,Bilge yüksek lisans için Kanada’ya gitmiş,bütün bunları Cahit ten öğrendim.Cahit’inde selamı var.Maç’a gelmişler bizim Konya’ya.Maçta karşılaştık.Maçtan sonra bir köşede geçmişi tahattur edip hasbıhal ettik.Ondan öğrenirsin her şeyi.Ayşe’ye ve çocuklara selam.

(1)Hilmi Yavuz,(2)Yahya Kemal ve (3)Ömer Hayyam