Varla Yok Arası

Hayatı yaşamaya başlayalı ne kadar zaman oldu? Yaşamak dediğimiz o büyük muamma zamanla ölçülecek kadar basit ve sade mi? Oysa nefes almak ne kadar kolay ve ne kadar basit bir olay. Nefesimizi tutmak daha zor gibi görünse de ömür tamamlanınca nefes almak imkânsız.

İlk insan Âdem, ilk peygamberde O. Varlığımız onunla başlamış. Peygamber çocuklarıyız. Ve biz atasına isyan eden bir varlığız. İsyanımız Yaratanımızın yanında hoş görülmemiş hor görülsek de kimi zaman başka peygamberler gelmiş.

Yaşamın kıyısında anlamını arayarak varlığımızın bin bir soru sormuşuz ve bunun karşılığında sayısız cevaplar vermişiz. Her bir cevabı yeniden sorgulamışız. Var olan neyimizdir ve yokluk hep varlıkla birliktedir meçhulünü, malum hale getirmek için çaba sarf etmişiz.

Yaşamak yemektir, içmektir, gülmektir, eğlenmektir, savaşmaktır, rekabettir ve daha ayrı ayrı her bir insan için başka bir âlemdir. Hayat sonu olan ancak sonuyla ilgili zamanı belli olmayan bir süreç ve yaşamak bu sürecin tek zorunluluğu.

‘Hayatını yaşıyor.’ dediğimiz kimselerin yaşadıklarıyla ‘hayatından bezmiş’ olanlar arasındaki benzerlik nefes alıp vermekse, yaşamaya yüklediğimiz anlam ne kadar karmaşık bir hal almıştır.

Var olmak ve yok olmak arasında bir hayatı yaşıyoruz. Aslında hep vardık ve hiç yok olmayacağız. Bu dünyayı varlığımızın bir dönemecinde görüp tatmak gerekiyordu, sanki çok uzun bir yolculukta, yol üzerinde verilmiş bir moladayız. Geride bıraktığımız yol için yapacağımız hiçbir şey yoktu zaten ancak yolun bundan sonraki bölümü için verdiğimiz bu mola çok önemli.

Var olduğumuza göre varlığız, yokluk görünmemek, ortadan kaybolmak, yitmek, saklanmak ise yokluğumuz varlığımıza çok daha muhtaç. Dünya denen bu uğrak yerinde var olmakla yok olmak arasındaki süre, eğer zaman denen o mefhumu düşünmezsek varla yok arası kadar bile değiliz.

Yaşamak sanırım bu yazıdan çok daha karmaşık ve çok daha derin ama yaşamanın nefes almak gibi öyle kolay bir tarafı var ki, yokluğu da, varlığı da ucundan kıyısından olsa da tatmaya uzak değiliz.